Het politieke nieuws rolt over elkaar heen. Terwijl je de aardverschuiving in de landelijke politiek nog aan het verwerken bent, volgt alweer de volgende donderslag bij heldere hemel. De kapitein verlaat het schip. Wel met pijn in het hart, maar goed. Hij gaat dan toch maar. Nu zou ik hem dit ten zeerste kwalijk nemen, wanneer het schip zinkende was. In dat geval hadden zelfs de ratten voor moeten gaan. Maar het ligt anders. Toen burgemeester Van den Bos ruim drie jaar geleden zijn intrede deed, was Urk een anarchistisch bolwerk als gevolg van jaren lang pappen, nathouden en zachte heelmeesters. De kersverse voorzitter was gewaarschuwd. Het meest christelijke dorp van Nederland stond vooral bekend vanwege illegale horeca, drugshandel en de losgeslagen jeugd. Meteen in de eerste weken was het raak. Nederland ging op slot vanwege corona. De strenge landelijke regelgeving kreeg een versoepelde plaatselijke invulling, maar die was voor de Urker jongeren nog altijd niet verteerbaar. De beruchte rotonde veranderde in oorlogsgebied. Op verschillende video’s was te zien dat dronken jongeren met bommen gooiden alsof het rotjes waren. De burgemeester greep in met harde hand. Zijn belangrijkste taak was immers het handhaven van de veiligheid en het beschermen van de burgers van ons dorp. Het leverde hem helaas geen applaus op, maar vooral zielige filmpjes van jongeren ‘die geslagen waren door de ME of gebeten door een hond’ omdat ze na drie waarschuwingen nog niet weg waren. Stemmingmakerij door kortzichtige mensen maakte er de start voor onze burgervader en zijn gezin niet makkelijker op. Maar de kapitein stond stevig aan het roer. Van den Bos bleef investeren in de gemeenschap van Urk. Hij leerde zijn eerste Urker woordjes en gebruikte ze graag. Hij zocht contact met ouderen, maar vooral ook met jongeren. Hij luisterde geduldig en probeerde mee te gaan in de motieven. Hij was een bruggenbouwer en dan heb ik het niet over de nieuwe wijk. Hij reikte de hand naar rellende jongeren en was ‘groos’ op de ouderwacht. Hij zocht de verbinding met legale en illegale horeca. Stelde hart en huis letterlijk open voor alle burgers met vragen en ideeën. Cees is de man van de fiere houding en het strakke kapsel. Het onverzettelijke uiterlijk. Maar Cees is ook de man van de innemende glimlach en de vriendelijke woorden. Zijn warme innerlijk. Prominente Urkers schaarden zich achter de campagne ‘Ons mooie dorp maak je niet kapot!’ De ouderwacht staat paraat bij calamiteiten. Durf!, Caritas en Waypoint bundelden de krachten. Samen tegen middelengebruik. Het schip ligt op koers. Ons dorp is na drie jaar Cees nóg mooier geworden. Cees goes Goes. We zullen hem missen!
BRON: Het Urkerland Read More