Schrijven over je familie is riskant, dat weet iedere scribent. Het worden wel ‘stille slachtoffers’ genoemd, de kinderen en/of ouders die worden opgevoerd in autobiografische literatuur. Nu wil ik absoluut niet beweren dat dit een column van enig literair gehalte is, maar het blijkt dat sommige Urkerlandlezers toch aardig meeleven met mijn ‘slachtoffers’. Mijn trouwe lezer weet dat ik deze plek vaak gebruik om mijn ouders en kinderen te portretteren; altijd op de meest florissante manier natuurlijk, maar ze komen dus regelmatig voorbij. De bekende schrijver Dimitri Verhulst zei daarover ooit in een interview: ‘Ik loop rond als een spons en die wring ik uit aan de schrijftafel’. Ik zou het eerder omschrijven als: ‘Moet je nou toch eens horen wat mij weer overkomt met dat volk’, oftewel same difference. Of ik het nu vertel aan de koffietafel op de zaak of hier gezellig tussen deze kolommen onder ons, het hoort bij mijn leven, ik vind het leuk om te vertellen en sharing is caring.
BRON: Het Urkerland Read More